Z raportu, który dotarł z komisariatu do komendanta miejskiego policji w jednym z miast na Pomorzu, wynikało, że w wydziale dochodzeniowo-śledczym jeden etat jest nieobsadzony, dwóch funkcjonariuszy zostało zawieszonych w czynnościach służbowych, a kolejny odchodzi na emeryturę. Z kolei policjanci z wydziału operacyjno-rozpoznawczego są angażowani do zabezpieczania imprez masowych, przejazdów kibiców itp. Tymczasem ten rejon miasta szybko się rozbudowuje, przybywa więc mieszkańców, a co za tym idzie – także przestępstw, zwłaszcza kradzieży. W reakcji na raport komendant miejski policji przeniósł na stanowisko specjalisty wydziału operacyjno-rozpoznawczego, z jednoczesnym powierzeniem obowiązków na stanowisku specjalisty w wydziale dochodzeniowo-śledczym, policjantkę zatrudnioną dotychczas w zespole statystyki przestępczości komendy miejskiej policji. W uzasadnieniu rozkazów personalnych wskazano, że przeniesienie następuje ze względu nie tylko na konieczność zasilenia kadrowego obu komórek, ale również na staż, doświadczenie i kwalifikacje zawodowe funkcjonariuszki, która ma wyższe wykształcenie, a w policji pracuje od ponad 20 lat. Powołano się na ważny interes służby oraz na uprawnienia właściwego komendanta policji do przeniesienia funkcjonariusza na równorzędne stanowisko bez jego zgody. Rozkazom personalnym nadano rygor natychmiastowej wykonalności. Po bezskutecznym odwołaniu policjantka zaskarżyła oba rozkazy personalne do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku. Stwierdziła, że stanowiska nie są równorzędne, a zakres zadań nie jest porównywalny z czynnościami, które dotychczas wykonywała. Poprzednio pełniła służbę od poniedziałku do piątku w godzinach od do 15, a obecnie miała pracować w systemie zmianowym i wykonywać pracę w terenie. Skomplikowało to i znacznie utrudniło jej sytuację rodzinną, bo właśnie toczy się jej sprawa rozwodowa, a ona jest jedyną opiekunką trzyletniego syna. Przeniesienie, ze względu na usytuowanie komisariatu i jego odległość od miejsca zamieszkania, w znacznym stopniu utrudni opiekę nad dzieckiem – twierdziła. WSA zwrócił uwagę, że żaden z przepisów ustawy o policji nie reguluje wprost ani pojęcia, ani warunków i przesłanek przeniesienia policjanta na równorzędne stanowisko w miejscu pełnienia służby. Mówi jedynie, że właściwy komendant policji może przenieść policjanta na równorzędne stanowisko bez jego zgody. Decyzje mają więc charakter uznaniowy. Zdaniem WSA stanowiska, na które mianowano skarżącą, są równorzędne z zajmowanym poprzednio. Wskazują na to karty opisu stanowisk pracy. Przeniesienie nastąpiło z takim samym zaszeregowaniem i stopniem etatowym. Nie oznacza to jednak stanowiska takiego samego lub identycznego ani takich samych obowiązków czy czasu służby. Stanowiska równorzędne mogą się różnić, a istotne są okoliczności konkretnej sprawy – podkreślił sąd. Przypomniał, że przeniesienie skarżącej poprzedził raport wskazujący na trudną sytuację kadrową w komisariacie. Nie negując trudnej sytuacji osobistej skarżącej, nie może to więc wykluczać przeniesienia jej na inne stanowisko pracy, gdy jest to uzasadnione potrzebami służby, której istotą jest dyspozycyjność – stwierdził sąd, oddalając skargę. Sygn. akt: III SA/Gd 15/18

Liczba postów: 8 Liczba wątków: 3 Dołączył: Reputacja: 0 Niedawno ukonczylem szkole po ktorej trafilem do sppp. W podaniu skladalem o patrolowo jedyny z mojego plutinu zostalem skierowany tam czego do konca nie pojmuje Mam prawie 40 lat dwoje malych dzieci. Oni po 20 lat sie okazalo praca ta wiaze sie z czestym wyjazdami woodstock wawa jakis cw w lesie np ciagle cos ttu 3 dni tu tyd . Oczywiscie jestes tam 24 h na dibe a placa np . Zona pracuje w sluzbie wieziennej niedlugo konczy jej sie macierzynski. Moi zyja..tesciowa mieszka w niemczech. Nie ma pomoc w opiece nad dzieckiem. Zona tez jest na poczatku swej sciezki w aś w zwiazku z tym nie mam mozliwosci pracy wyjazdowej zacznie brac l4 dostanie kopa za place policjanta 4 os nie utrzymam. Do tej pory takze pracowalam zmianowo nocki weekendy ale nie ze mnie tygodniami w domu nie ma Specjalnie szkola przypadla na okrss macierzynskiego mojej zony. Przelozony na dzien dobry powiedzial ze nie ma u niego przenoszenia zaopiniuje to negatywnie bo musi sie stan zgadzac. Ludzie sa tam pare lat i nie moga sie przeniesc. Tyle ze ja nie mam po prostu takiej opcji za pensje nasze nie wynajme opiekunki na 24 h na nocki etc. Tym b ze mamy jeszcze starsza corke. Nie wiem po co pytaja o deklaracje gdzie kto chce isc jak robia co chca. O c zywiscie okres adaptacyjny jest w sppp zrozumiales akurat zona jeszcze bedziw w domu ale co potem?Zawsze chcialam pracowac w tym ogniwie staralem sie 4 Razy rzucilem dobra robote dla policji a teraz jestem moge zrobic gdzie napisac jak umotywowac brakuje policjantow a robia takie schody. Wydali nie mala kase bo szkole zaczelem w listopadzie a skonczylem w pazdziernku p covid ateraz ich kasa moj wysilek pojdzoe sie gonic.. jakies rady? Polecamy Liczba postów: 9 Liczba wątków: 1 Dołączył: Reputacja: 0 Witam, Sytuacja znana wielu osobom. Ty chcesz się przenieść, a bezpośredni przełożony nie chce wyrazić zgody. Na logikę - ponieważ według tego co piszesz - nie masz możliwości tam gdzie pełnisz obecnie służbę, normalnie funkcjonować w domu, masz dwa wyjścia: przenieść się lub odejść ze służby. W pierwszym przypadku masz trzy kroki do wykonania: 1) porozmawiać w cztery oczy na poważnie z bezpośrednim przełożonym ze wskazaniem, że twoja sytuacja rodzinna powoduje, że i tak tu nie zostaniesz, bo jeśli się nie zgodzi na twoje przejście to się zwolnisz ze służby. Może do gościa coś dotrze, że i tak cię nie zatrzyma, to mu się odmieni; 2) pójść na rozmowę do wyższego przełożonego (najlepiej po rozmowie z bezpośrednim, żeby nie zarzucili ci pominięcia drogi służbowej - a tak zawsze się wytłumaczysz, że z tamtym rozmawiałeś, ale nie chciał się zgodzić więc poszedłeś wyżej - masz prawo w sprawie osobistej). Przedstawiasz sytuację analogicznie jak bezpośredniemu i czekasz na to co ci powie ten wyższy; 3) idziesz na rozmowę tam, gdzie chcesz pełnić służbę, przedstawiasz sytuację i prosisz o pomoc w przeniesieniu. Czasami skutkuje to odgórnym rozkazem i twoi obecni nie mają nic do gadania. W praktyce proponuję zrobić to w takiej kolejności: najpierw ustal czy tam gdzie chcesz iść to cię w ogóle chcą, a jeśli tak to porozmawiaj nad sposobem załatwienia sprawy: czy masz pisać raport sam czy oni wystąpią o twoje przeniesienie (jeśli to ta sama jednostka, to ten sam komendant wszystkim zawiaduje). Jeśli przerzucą sprawę raportu na ciebie to już wiesz, że tak naprawdę nie są tacy zdeterminowani odnośnie twojej osoby i zostawiają cię trochę na pożarcie obecnej ekipie, bo jak zdążyłeś zauważyć temat przenosin popularności ci nie przynosi. Niemniej rozmawiasz z bezpośrednim, a jak widzisz, że nic do gościa nie dociera idziesz do wyższego na rozmowę. Po wszystkim - bez względu na to co ci powiedzą - piszesz raport o przeniesienie, w którym wskazujesz głównie na swoją sytuację osobistą i brak możliwości pełnienia dalszej służby w obecnym systemie. Jeśli nie wyrażą ci zgody piszesz raport o odejście ze służby wskazując, że jedynym powodem jest konflikt czasu i sposobu pełnienia służby z twoją sytuacja rodzinną i gdybyś ją pełnił tam gdzie pierwotnie planowałeś to byś został. Dziś kiedy są braki kadrowe może to być twoja ostatnia szansa na pozytywne załatwienie sprawy, bo na logikę lepiej mieć ciebie tam, gdzie chcesz niż nigdzie. Ale pamiętaj, że idziesz wtedy va bank - wóz albo przewóz - i może się skończyć odejściem ze służby. Dlatego przemyśl to dokładnie. Z drugiej strony skoro dopiero się przyjąłeś, a masz te prawie 40 lat to musisz mieć świadomość, że będziesz pełnił służbę co najmniej 25 lat do prawie 65 roku życia, a więc na emeryturę będziesz czekał dłużej niż w cywilu, bo obecnie po 60tce już możesz odejść na emkę. pozdrawiam ps. Jako Polska Kancelaria Prawna & Bezpieczeństwa z siedzibą w Rzeszowie udzielamy pomocy prawnej funkcjonariuszom i żołnierzom w sprawach związanych z pragmatyką służbową. Szukaj nas w sieci :-) Funkcjonariuszu, żołnierzu - pamiętaj nie jesteś sam! Liczba postów: 9 Liczba wątków: 1 Dołączył: Reputacja: 0 Witaj ponownie Trasti, Wyjaśnij mi jeszcze tylko dlaczego tutaj jesteś prawie 40-letnim mężczyzną, a w dziale Ankieta Bezpieczeństwa Osobowego w temacie Abo interwencje - żoną męża starającego się o przyjęcie do Policji? Jest to ze wszech miar interesujące, nie prawda? Może ban od moderatora pomoże, jak sądzisz? Funkcjonariuszu, żołnierzu - pamiętaj nie jesteś sam! Trasti Posterunkowy Policji Liczba postów: 8 Liczba wątków: 3 Dołączył: Reputacja: 0 00:07 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 06:53 przez Administrator.) Odpowiedz jest nadzwyczaj prosta skorzystałem z użytkownika zony. Chyba nie jest to karalne zamiast dublowac kolejnych uzytkownikow . Luzik arbuzik Liczba postów: 9 Liczba wątków: 1 Dołączył: Reputacja: 0 Witam, Jeśli tak to zwracam honor. Funkcjonariuszu, żołnierzu - pamiętaj nie jesteś sam! Trasti Posterunkowy Policji Liczba postów: 8 Liczba wątków: 3 Dołączył: Reputacja: 0 A czy panstwo jako kancelaria prawna mozecie w jakis sposob pomoc?

Droga apelacyjna. Schemat apelacji od wyroku sądu okręgowego ws odwołania od decyzji Dyrektora ZER MSWiA SCHEMAT APELACJI od negatywnego wyroku sądu okręgowego w sprawie odwołania od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA o ponownym ustalenia wysokości świadczenia, tj. od wyroku oddalającego odwołanie. Uwaga! Apelacja jest niezgodą na orzeczenie sądu okręgowego i na argumenty, których ten sąd użył by oddalić nasze odwołanie. Każdy wyrok wydany przez sąd okręgowy jest inny. Można przyjąć, że w niektórych obszarach argumentacja sądów okręgowych uzasadniająca oddalenie odwołania będzie podobna, a w części odmienna. Sporządzając apelację należy uwzględnić wszystkie przesłanki, którymi kierował się sąd wydając wyrok. Schemat apelacji jest tylko propozycją. Zawarto w nim (poza wymogami, którym powinna uczynić zadość apelacja) najbardziej powszechne argumenty, które warto przytoczyć, wybierając je adekwatnie do własnej sytuacji. Jeśli argumenty te nie wyczerpią zarzutów, które chcielibyście Państwo postawić - proszę posiłkować się licznymi uzasadnieniami do wyroków sądów okręgowych i apelacyjnych w kraju, które zostały opublikowane m. in. na stronie opracowała: Jolanta Domańska-Paluszak SCHEMAT APELACJI od negatywnego wyroku sądu okręgowego w sprawie odwołania od decyzji Dyrektora ZER MSWiA o ponownym ustalenia wysokości świadczenia, tj. od wyroku oddalającego odwołanie (link do tekstu opracowania) Wydarzenia Nowe Koło nr 31 w Siemianowicach Śląskich Pomoc dla Ukrainy Pomoc dla Ukrainy. Informacja o postępach zbiórki Protest przeciwko bezprawnemu obniżaniu emerytur i rent Stanowczo protestujemy przeciwko bezprawnemu obniżaniu emerytur i rent Informacja SEiRP o wyjściu z FSSM RP Informacja SEiRP o wyjściu z FSSM RP Apel generałów i admirałów w stanie spoczynku "Dalsza eskalacja doprowadzi do tragicznych konsekwencji" Apel generałów i admirałów w stanie spoczynku "Dalsza eskalacja doprowadzi do tragicznych konsekwencji" Pismo Prezesa ZG SEiRP z 17 lipca 2020 roku do Zarządu FSSM RP w sprawie zawieszenia członkostwa Pismo Prezesa ZG SEiRP z 17 lipca 2020 roku do Zarządu FSSM RP w sprawie zawieszenia członkostwa Apel Prezesa ZG SEiRP dla Józefy APEL PREZESA ZG SEIRP O WSPARCIE ZBIÓRKI ELEKTRONICZNEJ "DLA JÓZEFY" To zdarzyło się naprawdę !!! Apel Prezesa ZG SEiRP do Członków i Sympatyków o wpłaty i podziękowania Informacje dla osób z obniżoną emeryturą / rentą inwalidzką / rentą rodzinną , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , Ogłoszenia i Komunikaty Oferta wypoczynkowa dla członków SEiRP Oferta wypoczynkowa dla członków SEiRP List posła A. Rozenka. List posła Andrzeja Rozenka Katowice. Rola służb mundurowych w społeczeństwie obywatelskim Katowice. Spotkanie: "Rola służb mundurowych w społeczeństwie obywatelskim" Raport Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka Raport Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka. Ustawa o obniżeniu świadczeń funkcjonariuszom służb mundurowych ZER MSWiA – wnioski, prośby, postulaty – deklaracje ZER MSWiA – wnioski, prośby, postulaty – deklaracje Świadczenie uzupełniające dla niezdolnych do samodzielnej egzystencji Świadczenie uzupełniające dla niezdolnych do samodzielnej egzystencji - koresp. z ZER MSWiA Publiczne ogłoszenie orzeczenia TK - nie nastąpi publiczne ogłoszenie orzeczenia TK - NIE NASTĄPI !!! List Jubileuszowy Prezesa Zarządu Głównego List Jubileuszowy Prezesa Zarządu Głównego Analiza mechanizmów waloryzacji obniżonych świadczeń emerytalnych Analiza mechanizmów waloryzacji świadczeń emeryt. Przeniesienie spraw emerytalnych z Sądu Okręgowego w Warszawie do innych sądów Informacja dotycząca możliwości przekazywania spraw o wysokość emerytur i rent policyjnych, zawisłych przed Sadem Okręgowym w Warszawie do innych sądów proces lustracyjny członka Stowarzyszenia Wstąpienie SEiRP do procesu lustracyjnego członka Stowarzyszenia Realizacja uchwały ZG SEiRP nr 32 z Realizacja uchwały ZG SEiRP nr 32/VII/ZG/2018 z 26 czerwca 2018r. Wniosek do ZER dot. pozbawienia strony prawa do udziału w postępowaniu dot. pozbawienia strony prawa do udziału w postępowaniu odpowiedź ZER Medialny Punkt Kontaktowy pokrzywdzonych byłych funkcjonariuszy Medialny Punkt Kontaktowy pokrzywdzonych byłych funkcjonariuszy Ogłoszenia i Komunikaty - Archiwum Interpelacja nr 23110 w sprawie emerytur dla służb mundurowych - odpowiedź

"Skutecznie promujemy wolność" O nasCo robimy?Misja i cele FORRada FundacjiZespół FORStatutSprawozdaniaKodeks Dobrych Praktyk w obszarze finansowej działalności FundacjiKodeks etycznyLogotypyOgłoszeniaOtwarte rekrutacjeProjekty# o koronawirusieFOR o mieszkalnictwieFOR o Polskim ŁadzieKalkulator kosztów pracyRule of Law in PolandLicznik Długu PublicznegoSzkoły Leszka BalcerowiczaSzkoła Leszka Balcerowicza 2019Rachunek od państwaRachunek od Państwa za 2020 rokRachunek od Państwa za 2021 rokSprawdź PodatkiPod patronatem FORFOR o zakazie handlu w niedzieleInne projekty30 lat Wolności"Lech. Leszek. Wygrać wolność"Muzeum 1989Polski cud gospodarczy - Droga na ZachódKonkurs FOR: MUZEUM 1989Liczba Dnia FORSpotkania i wydarzeniaZrealizowane projektyFree Market Road Show 2019Kalendarium spotkań z Leszkiem Balcerowiczem: "Wolność, rozwój, demokracja"Kampania #FORDemocracyMonitor Wolności GospodarczejPolska praworządność pod rządami PiS - co chcielibyście wiedzieć?Komiksy EkonomiczneFormularz do zamawiania komiksów i scenariuszy lekcjiKonferencje dla nauczycieliKonferencja dla nauczycieli "30 lat wolności", 2019 dla nauczycieli "Obudzić w młodych przedsiębiorczość", 2018 ekonomiczneLepsze PodatkiUlepsz PrawoPublikacjeOdkrywając Wolność - podcast Fundacji FOROświadczenia i stanowiskaAnalizyKomunikatyRaporty FORŁódź: transformacja gospodarcza miasta po 1989 rokuBlog FORFOR polecaArchiwumZeszyty FORBiuro prasoweLeszek BalcerowiczPrzegląd FORPrzegląd FOR 2020Przegląd FOR 2021FOR w mediachGalerie zdjęćKontaktSKLEP FOR WSPIERAJ FOR 2019-08-13 Synteza: W lipcu br. Ministerstwo Przedsiębiorczości i Technologii, po pół roku, upubliczniło swój raport na temat rozważanego w kręgach rządowych przenoszenia urzędów centralnych z Warszawy do mniejszych miast (nazywane zamiennie deglomeracją lub delokalizacją). Jego treść rozczarowuje: przegląd literatury o doświadczeniach innych krajów jest zbyt ograniczony, a cytowane prace traktowane są pobieżnie i bezkrytycznie; brakuje nawet przybliżonych szacunków spodziewanych kosztów i korzyści przenoszenia urzędów w Polsce; wybór urzędów do potencjalnego przeniesienia oparto na analizie ich stron internetowych, bez konsultacji z samymi urzędnikami. Rodzi to niezbyt zrozumiałe wnioski, bo np. dlaczego komenda główna policji jest niemożliwa do przeniesienia, podczas gdy straży pożarnej już tak? Czy zakwalifikowanie Głównego Urzędu Statystycznego do przeniesienia nie jest przesadą, kiedy już dzisiaj jego funkcje są rozdysponowane po wszystkich województwach, a przeniesienie urzędu statystycznego w Wielkiej Brytanii spotkało się z szeroką krytyką? Argumenty autorów opierają się głównie na pracy z 2005 roku o efektach przenoszenia urzędów w Wielkiej Brytanii. Artykuł ten analizuje problem wyłącznie z perspektywy budżetowych kosztów funkcjonowania urzędów, szacując, że dzięki ich obniżeniu wydatki na przeniesienie urzędu zwrócą się po 8-11 latach. Jednak nowsze badania ze Szwecji, które uwzględniają też koszty związane z zakłóceniem pracy urzędu są znacznie mniej optymistyczne – po uwzględnieniu pełnych kosztów okazuje się, że potrzeba ponad 20 lat, by wydatki na przeniesienie urzędu się zwróciły. Raport Ministerstwa cytuje te badania, ale akurat ten fragment pomija. Metodologia raportu pokazuje, że rząd sam nie wie, czym zajmują się poszczególne urzędy centralne. Nie wiadomo, jakie korzyści przynoszą obywatelom, a w konsekwencji, jakie koszty przyniosłoby zakłócenie ich pracy przy ewentualnych przenosinach. Dlatego, zamiast ogłaszać deglomerację, rząd powinien przede wszystkim skupić się na przeglądzie istniejących urzędów oraz ich kompetencji, szukając oszczędności szczególnie w likwidacji dublujących się instytucji. Istnieje zagrożenie, że politycy Prawa i Sprawiedliwości, a w przyszłości innych partii, będą rozdzielać urzędy według klucza politycznego. 60-tysięczny Chełm, jedyne nowe miasto prezydenckie wygrane przez PiS w wyborach samorządowych i to niewielką różnicą głosów, otrzymał już zapowiedzi lokalizacji centrum usług wspólnych ZUS, centrum usług wspólnych NFZ i oddziału Instytutu Elektrotechniki oraz dofinansowanie uczelni. Posłanka Anna Sobecka pisze do polityków na rzecz lokalizacji urzędów w Toruniu, a poseł Szymon Giżyński mówi o trzech urzędach centralnych dla Częstochowy. Pełna treść komunikatu znajduje się w pliku do pobrania na dole. Kontakt do autora: Rafał Trzeciakowski, ekonomista FOR @ Co robimy?Misja i cele FORRada FundacjiZespół FORStatutSprawozdaniaKodeks Dobrych Praktyk w obszarze finansowej działalności FundacjiKodeks etycznyLogotypyRule of Law in PolandLicznik Długu PublicznegoSzkoły Leszka BalcerowiczaRachunek od państwaPod patronatem FORFOR o zakazie handlu w niedzieleInne projektySpotkania i wydarzeniaZrealizowane projektyAnalizyKomunikatyRaporty FORBlog FOR

Nie każda osoba zatrzymana w Polsce ma od razu dostęp do obrońcy O to, by zmienić polskie prawo tak, by każdy – bez względu na stopień zamożności czy wykształcenia – miał po zatrzymaniu natychmiastowy dostęp do obrońcy- opowiadają się zarówno SPT (podkomitet ONZ ds. prewencji tortur), jak i CPT (europejski komitet zapobiegania torturom) RPO powołuje się na te standardy w kolejnym piśmie do Ministra Sprawiedliwości, który od półtora roku nie odpowiada na jego wnioski w tej sprawie RPO sformułował je w 2017 r. po analizie spraw sądowych, w których policjanci zostali skazani za stosowanie tortur wobec zatrzymanych. Było to tuż przed ujawnieniem przez media, że tortury z użyciem paralizatora na komendzie policji we Wrocławiu mogły przyczynić się do śmierci Igora Stachowiaka. O pilną inicjatywę legislacyjną w tej sprawie RPO Adam Bodnar ponownie zwrócił się w do ministra Zbigniewa Ziobry. - Dostęp zatrzymanego do obrońcy od początku zatrzymania uważany jest za podstawową gwarancję prewencji tortur, na co wskazują międzynarodowe standardy, instytucje monitorujące i środowiska eksperckie - napisał Rzecznik. System taki musi objąć wszystkie osoby zatrzymane, w tym także niezamożne. Będzie to służyć zarówno obywatelom, funkcjonariuszom dokonujących zatrzymania, jak i całemu wymiarowi sprawiedliwości. Od kwietnia 2017 r. RPO czeka na odpowiedź MS 18 kwietnia 2017 r. RPO zwrócił się do ministra Zbigniewa Ziobry, wskazując na potrzebę takich zmian prawa, by każdy zatrzymany miał zagwarantowany kontakt z obrońcą już od samego początku zatrzymania. W obszernie udokumentowanym wystąpieniu Rzecznik wskazał na przykłady stosowania przez policjantów tortur (w tym wobec nieletnich, świadków i sprawców wykroczeń). Najgłośniejsza była sprawa Igora Stachowiaka, który poniósł śmierć wskutek torturowania na wrocławskim komisariacie policji w 2016 r. RPO uznaje, że tortury w Polsce to problem wciąż aktualny, wymagający działań o charakterze systemowym, w tym - edukacyjnych, legislacyjnych, administracyjnych, sądowych. Wobec braku odpowiedzi, RPO ponowił wystąpienie do ministra 6 lipca 2017 r. i 13 października 2017 r. 8 stycznia 2018 r. napisał w tej sprawie do premiera Mateusza Morawieckiego. W odpowiedzi dostał skan pisma z 12 stycznia 2018r., skierowanego przez szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów do Ministra Sprawiedliwości z prośbą o udzielenie Rzecznikowi odpowiedzi. 26 kwietnia 2018 r. RPO napisał premierowi, że nadal nie otrzymał stanowiska ministra. Po wizycie CPT i SPT w Polsce - Z ubolewaniem przyjmuję brak odpowiedzi ze strony Pana Ministra i liczę na konstruktywną współpracę w zakresie zapobiegania torturom w Polsce – napisał Adam Bodnar w najnowszym wystąpieniu do MS z 27 września 2018 r. Powołał się na wizyty w Polsce, które w tym roku przeprowadziły dwa międzynarodowe organy. W maju 2018 r. po raz szósty miejsca pozbawienia wolności w Polsce wizytowała delegacja Europejskiego Komitetu Zapobiegania Torturom oraz Nieludzkiemu i Poniżającemu Traktowaniu (CPT). To funkcjonujący w strukturze Rady Europy niezależny międzynarodowy organ monitorujący miejsca pozbawienia wolności na terytorium państw-sygnatariuszy Europejskiej Konwencji o zapobieganiu torturom oraz nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu z 26 listopada 1987 r. Polska ratyfikowała ją w 1994 r. Raport CPT z 25 lipca 2018 r. odniósł się do stanu realizacji rekomendacji z poprzednich wizyt w Polsce. Wiele z nich nie zostało bowiem zrealizowanych. Wśród nich wskazano brak należytej realizacji praw osób umieszczanych w policyjnych pomieszczeniach dla zatrzymanych, w tym do bezzwłocznego dostępu do adwokata, do powiadomienia osób trzecich o zatrzymaniu oraz dostępu do badań medycznych. CPT podkreśla, że mimo iż prawo dostępu do prawnika stanowi podstawowe zabezpieczenie przed złym traktowaniem, praktyczny dostęp zatrzymanych do realizacji tego prawa nadal jest problemem. Ponadto w polskim prawie brak jest przepisów przewidujących wyznaczenie obrońcy z urzędu przed etapem postępowania sądowego. W związku z tym osoby znajdujące się w areszcie, które nie są w stanie zapłacić za usługi prawne, są faktycznie pozbawione prawa dostępu do prawnika. CPT wezwał władze do niezwłocznego zagwarantowania dostępu do prawnika wszystkim osobom od samego początku pozbawienia wolności. Wezwał też, by władze we współpracy z samorządem prawniczym opracowały pełnoprawny i właściwie finansowany system pomocy prawnej dla osób znajdujących się w areszcie policyjnym, które nie są w stanie ponieść kosztów pomocy prawnej. Z kolei w lipcu 2018 r. w Polsce przebywała delegacja Podkomitetu ds. Prewencji Tortur ONZ (SPT). Jest to niezależny organ ustanowiony przez Protokół fakultatywny do Konwencji Narodów Zjednoczonych ws. zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania (OPCAT). Była to pierwsza wizyta delegacji SPT w naszym kraju. Każde państwo-strona Konwencji ma obowiązek utworzyć Krajowy Mechanizm Prewencji Tortur. W Polsce od 10 lat funkcję tę pełni RPO. Raport SPT z tej wizytacji ma być gotowy pół roku od niej. W trakcie roboczego podsumowania wizyty 18 lipca 2018 r. w Prokuraturze Krajowej przewodnicząca delegacji wskazała na brak realnego dostępu osób zatrzymanych do pomocy obrońcy, od momentu zatrzymania. Należy więc spodziewać się, że Podkomitet wyda w tym zakresie odpowiednie rekomendacje – podkreśla RPO. SPT wielokrotnie rekomendował sygnatariuszom OPCAT, by osoby zatrzymane, niezależnie od swojej sytuacji finansowej, miały zapewniony praktyczny dostęp do prawnika od pierwszych chwil zatrzymania. Taki kontakt z obrońcą jest pojęciem szerszym niż udzielanie pomocy prawnej, wyłącznie do celów obrony w postępowaniu karnym. Obecność obrońcy może nie tylko zniechęcać policję do złego traktowania osób pozbawionych wolności, ale także stanowić ochronę dla samych funkcjonariuszy, w przypadku formułowania bezpodstawnych zarzutów o niewłaściwym traktowaniu. Ponadto prawnik jest kluczową osobą, która może zapewnić pomoc zatrzymanemu w wykonywaniu jego praw, w tym w dostępie do mechanizmów skargowych. Dostęp ten powinien być również zapewniony osobom niezamożnym. Jeśli bowiem osoby pozbawione wolności nie mają dostępu do prawnika z przyczyn ekonomicznych, to prawo do jego posiadania i rola w zakresie prewencji tortur ma wyłącznie hipotetyczny i teoretyczny charakter. Brak dostępu do pomocy prawnej tej grupy osób narusza również zasady równości wobec prawa i dostępu do wymiaru sprawiedliwości bez dyskryminacji. Sprawa 70-latka z Ryk RPO napisał ministrowi, że o tym, że taki system jest niezbędny, świadczy także ujawnienie w sierpniu 2018 r. przez pracowników Krajowego Mechanizmu Prewencji Tortur pobicia 70-letniego zatrzymanego w Komendzie Powiatowej Policji w Rykach. Jest on osobą starszą, schorowaną i najprawdopodobniej nie mógłby zapewnić sobie obrońcy z wyboru, bez znaczącego uszczerbku finansowego. Obrońca z urzędu - o ile zostałby przyznany - miałby z nim kontakt dopiero po zwolnieniu z aresztu policyjnego, gdy ślady obrażeń prawdopodobnie nie byłyby już widoczne. Tortury prawdopodobnie zatem nigdy nie zostałyby zgłoszone, a sprawcy nie zostaliby pociągnięci do odpowiedzialności karnej. System wyznaczania obrońców z urzędu, z punktu widzenia prewencji tortur, jest więc wadliwy i wymaga zmiany. Na rolę obrońcy należy więc patrzeć nie tylko w kontekście obrony w postępowaniu karnym, ale przede wszystkim jako element systemu ochrony przed torturami oraz dopełnienie systemu nadzoru miejsc zatrzymań oraz mechanizmu skargowego, wykonywanego przez niezależne organy. Sytuacja wydaje się RPO alarmująca, gdyż oprócz prawomocnych wyroków sądów, jakie uprawomocniają się corocznie i wskazują na systematyczne stosowanie tortu przez funkcjonariuszy policji, informacje o takich praktykach są otrzymywane coraz częściej przez członków KMPT podczas monitoringu miejsc zatrzymań. Zdarza się, że osoby pozbawione wolności (w tym nieletni) mają obrażenia, zgłaszają, że byli przesłuchiwani lub rozpytywani bez obecności rodziców, opiekunów lub obrońców i stosowano wobec nich przemoc, w tym tortury. Część ze zgłoszonych zarzutów znajduje potwierdzenie w dokumentacji. Wytyczne ONZ ws. pomocy prawnej Rzecznik przedstawił też ministrowi zasady i wytyczne Zgromadzenia Ogólnego ONZ z 20 grudnia 2012 r. w zakresie dostępu do pomocy prawnej w sprawach karnych. Podkreślono w nich że: każdy zatrzymany, aresztowany, podejrzany lub oskarżony o przestępstwo podlegające karze pozbawienia wolności ma być uprawniony do pomocy prawnej na wszystkich etapach, w tym postępowania przygotowawczego kto nie ma pomocy prawnej, powinien mieć ją przyznaną bezpłatnie, jeśli nie posiada wystarczających środków finansowych, a wymaga tego interes wymiaru sprawiedliwości pomoc prawna obejmuje nieograniczony dostęp do niej dla osób zatrzymanych, poufność komunikacji, dostęp do akt sprawy i odpowiedniego czasu oraz urządzeń do przygotowania obrony dla zapewnienia szybkiego dostępu do pomocy prawnej, w szczególności na posterunkach policji, zaleca się utworzenie listy prawników, w porozumieniu z samorządem prawniczym policja i organy wymiaru sprawiedliwości nie będą podejmować arbitralnych decyzji ograniczających prawo lub dostępu do takiej pomocy w stosownych przypadkach należy zapewnić pomoc prawną świadkom (np. gdy są narażeni na ryzyko oskarżenia) nawet, gdy państwo dokonuje oceny, czy dana osoba kwalifikuje się do pomocy prawnej, należy na czas tej oceny zapewnić wstępną pomoc prawną (wobec dzieci taka ocena nie może być stosowana) Ponadto RPO zwrócił ministrowi uwagę na publikację dotyczącą implementacji tzw. Reguł Mandeli w postępowaniu z więźniami, wydaną przez Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OSCE) oraz Penal Reform International (PRI) pt. Guidance Document on the Nelson Mandela Rules - Implementing the United Nations revised Standard Minimum Rules for the Treatment of Prisoners. Wskazano w niej, że więźniowie, którzy mają dostęp do porad prawnych, są bardziej świadomi i mogą korzystać, również za pośrednictwem swoich prawników, ze środków alternatywnych do aresztu tymczasowego. Dlatego adwokaci i podmioty świadczące pomoc prawną odgrywają ważną rolę w unikaniu niepotrzebnego stosowania uwięzienia, co może zmniejszyć przeludnienie więzień. Argument ten jest niezwykle istotny w świetle wizyty w Polsce delegacji SPT, która opowiedziała się za szerszym stosowaniem środków alternatywnych do pozbawienia wolności, co pozwoliłoby na zmniejszenie liczby osadzonych, a tym samym przyczyniłoby się do poprawy ich warunków bytowych.

Na podstawie art. 46a ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2002 r. Nr 7, poz. 58, z późn. zarządza się, co następuje: § 1 1. Zarządzenie określa zasady prowadzenia przez przełożonych dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem służbowym policjantów oraz sposób prowadzenia akt osobowych. 2. Dokumentację związaną ze stosunkiem służbowym policjanta gromadzi się w aktach osobowych. § 2 1. Akta osobowe policjanta zakłada się w komórce organizacyjnej właściwej w sprawach osobowych jednostki organizacyjnej Policji właściwej dla miejsca pełnienia służby przez policjanta, zwanej dalej „komórką kadrową", z zastrzeżeniem ust. 2 i 3. 2. Akta osobowe policjantów pełniących służbę w Komendzie Głównej Policji, komendantów wojewódzkich (Stołecznego) Policji i ich zastępców, Komendanta Wyższej Szkoły Policji i jego zastępców oraz komendantów szkół policyjnych i ich zastępców są prowadzone i przechowywane w komórce kadrowej Komendy Głównej Policji. 3. Akta osobowe policjantów pełniących służbę w komendach wojewódzkich (Stołecznej) Policji oraz komisariatach specjalistycznych Policji i innych jednostkach organizacyjnych Policji funkcjonujących na terenie objętym zasięgiem działania komendantów wojewódzkich (Stołecznego) Policji, z wyłączeniem jednostek, o których mowa w ust. 4 i 5, a także komendantów powiatowych (miejskich, rejonowych) Policji i ich zastępców, są prowadzone i przechowywane w komórkach kadrowych komend wojewódzkich (Stołecznej) Policji. 4. Akta osobowe policjantów pełniących służbę w komendach powiatowych (miejskich, rejonowych) Policji oraz komisariatach Policji funkcjonujących na terenie objętym zasięgiem działania komendantów powiatowych (miejskich, rejonowych) są prowadzone i przechowywane w komórkach kadrowych komend powiatowych (miejskich, rejonowych) Policji. 5. Akta osobowe policjantów pełniących służbę w Wyższej Szkole Policji oraz szkołach policyjnych są prowadzone i przechowywane odpowiednio: w komórce kadrowej Wyższej Szkoły Policji oraz w komórkach kadrowych szkół policyjnych. § 3 1. Akta osobowe policjantów prowadzi się z uwzględnieniem przepisów o ochronie danych osobowych oraz przepisów o ochronie informacji niejawnych. 2. Akta osobowe policjanta składają się z trzech wyodrębnionych części, w których gromadzi się w szczególności następujące dokumenty: 1) w części pierwszej: a) dokumenty wytworzone w związku z prowadzeniem postępowania kwalifikacyjnego do służby w Policji, określone w odrębnych przepisach, b) potwierdzenie, o którym mowa w § 20 ust. 3 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 2 września 2002 r. w sprawie szczegółowych praw i obowiązków oraz przebiegu służby policjantów (Dz. U. Nr 151, poz. 1261), c) zaświadczenie o ukończeniu wymaganego szkolenia z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, d) akt ślubowania, e) dokumenty dotyczące ubezpieczenia zdrowotnego, f) dokumenty dotyczące służby wojskowej, g) akty stanu cywilnego, h) orzeczenia o rozwiązaniu małżeństwa, ustanowieniu separacji lub przysposobieniu dziecka, i) decyzje organów administracyjnych o zmianie imienia lub nazwiska, j) raporty informujące o wydarzeniach zaistniałych w życiu osobistym i rodzinnym policjanta, do złożenia których obligują odrębne przepisy, k) dyplomy ukończenia studiów wyższych, studiów podyplomowych i innych oraz dyplomy, zaświadczenia i świadectwa ukończenia szkół, kursów i aplikacji, l) dokumenty służące do ustalania wysługi lat dla celów uposażeniowych, emerytalnych i nagród jubileuszowych, m) zaświadczenia lekarskie dotyczące badań profilaktycznych; 2) w części drugiej: a) opinie polecające (referencje) do służby w Policji, b) opinie z poprzednich miejsc zatrudnienia, c) poświadczenia bezpieczeństwa, d) zaświadczenia stwierdzające odbycie przeszkolenia w zakresie ochrony informacji niejawnych, e) oświadczenia majątkowe, wymagane i przechowywane zgodnie z zasadami określonymi w odrębnych przepisach, f) prawomocne orzeczenia o odstąpieniu od ukarania albo o ukaraniu karą dyscyplinarną oraz prawomocne postanowienia o odstąpieniu od wszczęcia postępowania dyscyplinarnego, a także skazujące wyroki sądowe oraz orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania karnego; dokumenty te przechowuje się w odrębnej kopercie; 3) w części trzeciej: a) wniosek o przyjęcie do służby w Policji i wnioski personalne sporządzone w toku służby, b) rozkazy personalne o nawiązaniu, zmianach i rozwiązaniu stosunku służbowego, c) rozkazy personalne o ustaleniu wysługi lat dla celów uposażeniowych i nagród jubileuszowych, d) świadectwa lub zaświadczenia potwierdzające ukończenie szkoleń zawodowych oraz inne dokumenty dotyczące tych szkoleń, e) raporty o skierowanie na egzamin na stopień policyjny, świadectwa złożenia tego egzaminu oraz inne dokumenty dotyczące tych egzaminów, f) świadectwa lub zaświadczenia potwierdzające ukończenie kursów lub szkoleń w ramach doskonalenia zawodowego, g) zakresy czynności na zajmowanym stanowisku, h) dokumenty dotyczące odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie, i) raporty dotyczące przeniesienia do innych komórek i jednostek organizacyjnych Policji, j) dokumentację dotyczącą adaptacji zawodowej policjanta, ścieżki jego rozwoju zawodowego, a także dokumentację związaną z zaliczeniem do rezerwy kadrowej, k) opinie służbowe oraz oceny okresowe, l) dokumentację dotyczącą udzielania policjantowi zezwolenia na podjęcie zajęcia zarobkowego poza służbą, m) dokumentację dotyczącą kierowania do komisji lekarskich, n) orzeczenia komisji lekarskich, o) protokoły powypadkowe i decyzje związane z przyznaniem odszkodowania w związku z wypadkiem w służbie, p) opinie organów i instytucji w sprawach dotyczących stosunku służbowego policjanta, których uzyskanie przewiduje ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji lub akty wykonawcze do tej ustawy, r) dokumentację związaną ze zwolnieniem policjanta ze służby. § 4 1. Na pierwszej stronie okładki akt osobowych wpisuje się nazwisko, imię (imiona), imię ojca i numer identyfikacyjny policjanta. 2. Na drugiej stronie okładki przykleja się: 1) fotografię policjanta, którą należy uaktualniać co 10 lat; 2) kopertę, w której umieszcza się Kartę zastępczą, której wzór określa załącznik nr 1 do zarządzenia. 3. Dokumenty znajdujące się w poszczególnych częściach akt osobowych powinny być ułożone w porządku chronologicznym oraz ponumerowane. 4. Każda część akt osobowych musi zawierać pełny wykaz znajdujących się w niej dokumentów. 5. W trzeciej części akt osobowych, bezpośrednio po wykazie znajdujących się w tej części dokumentów, umieszcza się Kartę przebiegu służby, której wzór określa załącznik nr 2 do zarządzenia. § 5 1. Dokumenty gromadzone w aktach osobowych mogą być składane w oryginale, a także jako odpisy lub kopie potwierdzone za zgodność z oryginałem. 2. Dokumenty, o których mowa w § 3 ust. 2 pkt 2 lit. f, wyłącza się z akt osobowych po zatarciu kary lub upływie okresu próby, a wpisy dokonane w Karcie przebiegu służby czyni się nieczytelnymi. Przepisów § 6 ust. 1 i 2 nie stosuje się. § 6 1. Wyłączenie z akt osobowych policjanta zgromadzonych w nich dokumentów może nastąpić tylko w przypadkach określonych w odrębnych przepisach. 2. W przypadku wyłączenia dokumentu z akt osobowych: 1) w miejsce po wyłączonym dokumencie włącza się notatkę służbową lub protokół, określające podstawę prawną oraz przyczyny wyłączenia dokumentu; 2) dokonuje się odpowiedniej adnotacji w wykazie, o którym mowa w § 4 ust. 4. 3. Sposób postępowania z wyłączonym dokumentem określają odrębne przepisy. § 7 Komórka kadrowa udostępnia akta osobowe: 1) policjantom, dla których te akta założono; 2) przełożonym właściwym w sprawach osobowych w odniesieniu do akt wszystkich podległych policjantów, a także policjantów ubiegających się o przeniesienie do podległych im jednostek i komórek organizacyjnych Policji; 3) kierownikom komórek kadrowych oraz policjantom i pracownikom tych komórek w odniesieniu do policjantów pełniących służbę w przydzielonych im do obsługi kadrowej jednostkach lub komórkach organizacyjnych Policji, a także ubiegających się o przeniesienie do tych jednostek lub komórek; 4) kierownikom jednostek lub komórek organizacyjnych Policji w odniesieniu do wszystkich akt osobowych podległych im policjantów, a także policjantów ubiegających się o przeniesienie do tych jednostek lub komórek; 5) bezpośrednim przełożonym policjantów; 6) policjantom lub pracownikom komórek organizacyjnych Policji właściwych w sprawach ochrony informacji niejawnych – w związku z prowadzonymi postępowaniami sprawdzającymi; 7) policjantom lub pracownikom prowadzącym postępowania administracyjne, dyscyplinarne albo skargowe; 8) policjantom lub pracownikom upoważnionym przez przełożonego właściwego w sprawach osobowych; 9) upoważnionym pracownikom organów nadzoru i kontroli oraz sądów i prokuratur – zgodnie z zasadami określonymi w odrębnych przepisach. § 8 1. Po zwolnieniu policjanta ze służby, akta osobowe przekazuje się do właściwego dla ostatniego miejsca pełnienia służby archiwum Policji, zgodnie z zasadami określonymi w odrębnych przepisach. 2. Do archiwum, o którym mowa w ust. 1, przekazuje się także dokumenty zgromadzone po zwolnieniu policjanta ze służby, w celu włączenia ich do archiwalnych akt osobowych policjanta. § 9 1) Z akt osobowych podlegających udostępnieniu podmiotom, o których mowa w § 7 pkt 9, można na czas udostępnienia wyłączyć dokumenty, które nie pozostają w związku z celem udostępnienia tych akt. W miejsce wyłączonych dokumentów włącza się notatkę służbową, określającą nazwy dokumentów i przyczyny ich wyłączenia oraz miejsce przechowywania. 2) Przypadki udostępnienia akt osobowych policjanta, z wyjątkiem czynności służbowych wykonywanych przez policjantów lub pracowników komórki kadrowej odpowiedzialnych za prowadzenie tych akt, odnotowuje się w Karcie zastępczej, o której mowa w § 4 ust. 2 pkt 2. 3) Udostępnienie policjantowi prowadzonych dla niego akt osobowych następuje na jego pisemny wniosek skierowany do kierownika komórki kadrowej, w której prowadzone są akta osobowe. Udostępnienie akt następuje w obecności osoby odpowiedzialnej za prowadzenie tych akt. § 10 Akta osobowe założone przed dniem wejścia w życie zarządzenia prowadzi się zgodnie z zasadami określonymi w zarządzeniu. § 11 Zarządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia. Komendant Główny Policji gen. insp. Leszek Szreder 1 Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2002 r. Nr 19, poz. 185, Nr 74, poz. 676, Nr 81, poz. 731, Nr 113, poz. 984, Nr 115, poz. 996, Nr 176, poz. 1457 i Nr 200, poz. 1688, z 2003 r. Nr 90, poz. 844, Nr 113, poz. 1070, Nr 130, poz. 1188 i 1190, Nr 137, poz. 1302, Nr 166, poz. 1609, Nr 192, poz. 1873 i Nr 210, poz. 2036, z 2004 r. Nr 171, poz. 1800, Nr 179, poz. 1842, Nr 210, poz. 2135, Nr 273, poz. 2703 i Nr 277, poz. 2742 oraz z 2005 r. Nr 10, poz. 70). Załącznik 1. [WZÓR - KARTA ZASTĘPCZA] Załączniki do zarządzenia Nr 678 Komendanta Głównego Policji z dnia 17 czerwca 2005 r. Załącznik nr 1 WZÓR – KARTA ZASTĘPCZA* Załącznik 2. [WZÓR - KARTA PRZEBIEGU SŁUŻBY] Załącznik nr 2 WZÓR – KARTA PRZEBIEGU SŁUŻBY

Pan Tomasz w dzień po Wielkiejnocy w 2020 r. spotkał się z kolegą w swej małej miejscowości Na wniosek policji z K. dostał za to od Sądu Rejonowego w R. karę nagany RPO złożył kolejną kasację do Sądu Najwyższego w tego typu sprawie SN uwzględnił ją 14 kwietnia 2021 r. Podzielił argumenty RPO, po raz kolejny uznając wadliwość ówczesnych przepisów Jak wskazywał RPO, dzięki kasacji SN będzie mógł się wypowiedzieć co do zasadności karania obywateli za ograniczenia wprowadzone w pierwszym okresie epidemii koronawirusa. Chodzi o rozporządzenia wydawane bez odpowiednich podstaw ustawowych – przy niewprowadzeniu stanu nadzwyczajnego. Karanie na takiej podstawie jest niezgodne z konstytucyjnymi zasadami ograniczeń praw i wolności. Policja zatrzymała pana Tomasza bo wyszedł z domu bez uzasadnienia. Naruszył tym samym zakaz przemieszczania się w innym celu niż wyjście do pracy, w celu zaspokajania niezbędnych potrzeb, na wolontariat lub do kościoła. W czerwcu 2020 r. Sąd Rejnowy w R. uznał go za winnego wykroczenia z art. 54 kodeksu wykroczeń („kto wykracza przeciwko wydanym z upoważnienia ustawy przepisom porządkowym o zachowaniu się w miejscach publicznych, podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany”) w związku z §5 rozporządzenia Rady Ministrów z 31 marca 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu pandemii. Wyrok uprawomocnił się, bo obwiniony nie złożył od niego sprzeciwu. Jak wskazuje RPO, wyrok ten nie może się ostać, albowiem jest obarczony wadą prawną o kasacyjnym charakterze i stopniu. Dlatego Rzecznik wnosi o uchylenie wyroku i uniewinnienie pana Tomasza. Na początku pandemii rząd nałożył na obywatel zakaz wychodzenia z domu bez ważnych powodów, powołując się na przepisy ustawy z 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi. Pozwala ona nakładać ograniczenia tylko na osoby chore lub podejrzane o zachorowanie – a nie na wszystkie. Dopuszcza też ograniczenie sposobu przemieszczania się - ale już nie jego zakazywanie. Dlatego nie może odpowiadać za popełnienie wykroczenia z art. 54 osoba, która naruszyła zakaz przemieszczania z rozporządzenia Rady Ministrów. Przedmiotem ochrony art. 54 jest porządek i spokój w miejscach publicznych oraz zasady zachowania się tam zawarte w przepisach wydanych z upoważnienia ustawowego. Natomiast wydając rozporządzeniem generalny zakaz przemieszczania przekroczono delegację ustawową, na której podstawie zostało ono wydane. Ponadto RPO przypomina, że art. 52 Konstytucji reguluje wolność poruszania się stanowiącą przejaw ogólnej wolności osobistej – a może ona podlegać ograniczeniom wyłącznie na podstawie ustawie. Wprowadzony zakaz był zatem niezgodny z art. 52, art. 31 i art. 228 Konstytucji. Potwierdza to orzecznictwo sądów administracyjnych w tym zakresie. Niezależnie od tych argumentów, w dacie orzekania przez sąd nie rozporządzenie z 31 marca 2020 r. już nie obowiązywało. Obowiązujące wtedy rozporządzenie Rady Ministrów z 19 czerwca 2020 r. nie przewidywało już zakazu przemieszczania się. Dlatego już choćby z tego powodu ukaranie obwinionego nie było dopuszczalne. Wyrok SN wraz z uzasadnieniem Kasacja okazała się zasadna w stopniu oczywistym. Zagadnienie możliwości ograniczenia wolności przemieszczania się obywateli na terenie całego kraju w drodze rozporządzenia z dnia 31 marca 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. poz. 658) było przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego (por. wyroki z dnia 16 marca 2021 r. II KK 74/21, II KK 64/21 oraz II KK 97/21). Sąd Najwyższy w składzie niniejszym, mając na względzie fak, że wolność ta gwarantowana jest w art. 52 ust. 1 Konstytucji RP, podziela w pełni wyrażone w tych judykatach stanowisko. Przypomnieć należy, że przepis art. 54 ma charakter przepisu blankietowego zupełnego, czyli zakres karalności jest każdorazowo determinowany przez obowiązujące w danym momencie wydane z upoważnienia ustawy przepisy porządkowe o zachowaniu się w miejscach publicznych. Zatem zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego, to na sądach ciąży obowiązek weryfikacji, czy owe przepisy porządkowe zostały wydane zgodnie z delegacją ustawową (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2003 r., P 10/02, OTK-A 2003, z. 6, poz. 62). W ten sposób to finalnie sądy sprawujące zgodnie z art. 175 ust. 1 Konstytucji RP wymiar sprawiedliwości rozstrzygać będą o winie sprawcy czynu karalnego. Związanie ich wydanymi przepisami porządkowymi powodowałoby, że o tym co jest karalne decydowałyby organy władzy wykonawczej, czy też samorządu terytorialnego, bez względu na to, czy w istocie miały one ku temu podstawę ustawową. Zgodnie zaś z art. 178 ust. 1 Konstytucji RP "sędziowie w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji RP oraz ustawom", co powoduje, że ustrojodawca kształtując zakres pojęcia sprawowania wymiaru sprawiedliwości świadomie przekazał w ręce sądów uprawnienie do samodzielnej oceny i ustalenia zgodności podustawowych aktów normatywnych z ustawami oraz obowiązek, w razie stwierdzenia ich niezgodności ż tymi ustawami, odmowy ich zastosowania w konkretnej sprawie. Takie rozumienie znaczenia normatywnego wspomnianego przepisu nie budzi wątpliwości ani w orzecznictwie, ani doktrynie. Przechodząc do realiów niniejszej sprawy, wskazać należy, że obwinionemu przypisano w prawomocnym wyroku nakazowym wykroczenie z art. 54 w zw. z § 5 rozporządzenia z 31 marca 2020 r., którego opis sprowadzał się do tego, że „bez uzasadnienia opuścił miejsce zamieszkania w innym celu niż zaspakajanie niezbędnych potrzeb związanych z bieżącymi sprawami życia codziennego i przebywał wspólnie z (...)". Ograniczenie wolności przemieszczania się gwarantowanej w art 52 ust. 1 Konstytucji RP może nastąpić jedynie w warunkach przewidzianych w art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, czyli wyłącznie w drodze ustawy (kryterium formalne) oraz dopuszczalne jest ustanowienie tylko takich ograniczeń, które nie naruszają istoty danej wolności lub prawa podmiotowego (kryterium materialne). W przypadku tego pierwszego warunku, z uwagi na jego swoistą zerojedynkowość, analiza czy ograniczenie wolności konstytucyjnej nastąpiło w drodze ustawy wymaga oceny, jakie merytoryczne kryteria tego przewidziano w przepisach rangi ustawowej. Nadto, gdy do realizacji norm ustawowych przewidziano możliwość wydania aktu podustawowego przez władzę wykonawczą, konieczna jest ścisła ocena zakresu delegacji w perspektywie tego, czy ukształtowanie normy zakazu/nakazu nie zostało w całości przekazane na ten etap. W przypadku uznania, że dla ograniczenia konstytucyjnej wolności albo brak jest przesłanek opisanych w ustawie, albo pełna decyzyjność w tym obszarze delegowana jest do aktu wykonawczego, należy odmówić stosowania takiego przepisu, jako współwyznaczającego zakres normowania normy wysłowionej w art. 54 Podzielić należy w tym miejscu pogląd wyrażony już przez Sąd Najwyższy w cytowanych wcześniej orzeczeniach, iż ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2019 r. poz. 1239 z póżn. zm.) nie zawiera unormowań określających możliwość i warunki ograniczenia konstytucyjnej wolności poruszania się po terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zatem akty prawne rangi niższej niż ustawa nie mogą limitować tej wolności przemieszczania się, którą gwarantuje w art. 52 ust. 1 Konstytucji RP. Jest zatem oczywiste, że rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 31 marca 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. z 2020 r. poz. 658), w zakresie, w jakim ograniczało wolność przemieszczania się obywateli na terenie całego kraju (§ 5), naruszało regulację art. 52 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 1 i 3 Konstytucji RP, co oznacza, iż nie mogło ono tworzyć podstawy prawnej do wypełnienia blankietu normy sankcjonowanej art. 54 i prowadzić do ukarania na podstawie tego przepisu. Tym samym, już z tego powodu, przepis art. 54 w tym zakresie był normą pustą. Rację ma także Rzecznik Praw Obywatelskich, podkreślając zagadnienie intertemporalne. Zauważyć wypada, że w dacie orzekania przez Sąd nie obowiązywały już przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 31 marca 2020 r przewidujące powszechny zakaz przemieszczania się (należy przy tym nadmienić, że w dacie czynu rozporządzenie to także nie obowiązywało, bowiem na jego miejsce wydano rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 kwietnia 2020 r., które także przewidywało powszechny zakaz przemieszczania się - z 2020 r. Poz. 658). Takiego zakazu natomiast nie przewidywały już obowiązujące w dacie orzekania przez Sąd przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 czerwca 2020 r. w sprawie ustanowienia ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. poz. 066 ze zm.). Mając na uwadze treść art. 2 uznać należy, że zachowanie zarzucone ukaranemu, nawet gdyby pierwotnie stanowiło wykroczenie, to z uwagi na uchylenie owych „przepisów porządkowych”, i tak nie podlegałoby ukaraniu.

Na podstawie art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2015 r. poz. 355, z późn. postanawia się, co następuje: § 1. 1. Adaptacja zawodowa policjanta trwa w okresie służby przygotowawczej, przygotowuje policjanta do pełnienia służby, kształtuje jego postawę zgodnie z Zasadami Etyki Zawodowej Policjanta i składa się z następujących etapów: 1) odbywanie nauki w ramach szkolenia zawodowego podstawowego w jednostce szkoleniowej Policji; 2) delegowanie do czasowego pełnienia służby w oddziale prewencji Policji albo samodzielnym pododdziale prewencji Policji; 3) pełnienie służby w jednostce organizacyjnej Policji innej niż wymieniona w pkt 1 i 2. 2. Adaptacja zawodowa policjanta, który odbył służbę kandydacką, nie składa się z etapu, o którym mowa w ust. 1 pkt 2. 3. Na wniosek komendanta wojewódzkiego Policji, Komendanta Stołecznego Policji, komendanta szkoły policyjnej, Komendanta-Rektora Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie, dyrektora biura albo równorzędnej komórki organizacyjnej Komendy Głównej Policji lub na pisemny raport policjanta skierowany drogą służbową do Komendanta Głównego Policji kierownik komórki organizacyjnej Komendy Głównej Policji właściwej w sprawach szkolenia może: 1) wyrazić zgodę na nieodbywanie etapu adaptacji zawodowej, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, policjanta, który: a) pełni służbę w komórce organizacyjnej właściwej w sprawach techniki operacyjnej, albo b) jest członkiem personelu lotniczego, posiadającym uprawienia lotnicze w określonej specjalności, albo personelu medycznego w oddziale prewencji Policji, albo w samodzielnym pododdziale prewencji Policji, albo c) wykonuje zadania służbowe o szczególnym charakterze; 2) wyrazić zgodę na zmianę terminu lub miejsca etapu adaptacji zawodowej, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, w przypadku: a) czasowej niezdolności policjanta do służby, b) korzystania przez policjanta z uprawnień związanych z rodzicielstwem, c) wystąpienia innej, niż określona w lit. a i b, szczególnie uzasadnionej przyczyny. § 2. 1. Adaptację zawodową policjanta wspiera opiekun służbowy. 2. Funkcję opiekuna służbowego sprawuje: 1) policjant wyznaczony przez kierownika jednostki szkoleniowej Policji – w okresie odbywania przez policjanta szkolenia zawodowego podstawowego; 2) policjant wyznaczony przez dowódcę oddziału prewencji Policji albo samodzielnego pododdziału prewencji Policji – w okresie delegowania policjanta do czasowego pełnienia służby w tym oddziale albo pododdziale; 3) policjant wyznaczony przez kierownika jednostki organizacyjnej Policji – w okresie pełnienia służby w jednostce organizacyjnej Policji innej niż wymieniona w pkt 1 i 2. § 3. Do zadań opiekuna służbowego, o którym mowa w § 2 ust. 2: 1) w pkt 1 – należy w szczególności monitorowanie procesu zdobywania wiedzy i umiejętności zawodowych policjanta odbywającego szkolenie zawodowe podstawowe; 2) w pkt 2 – należy w szczególności: a) zapoznanie policjanta ze specyfiką służby w oddziale prewencji Policji albo samodzielnym pododdziale prewencji Policji, b) udzielanie policjantowi w razie potrzeby wskazówek dotyczących sposobu wykonywania poleceń i zadań służbowych, c) sporządzenie notatki służbowej dotyczącej delegowania policjanta do czasowego pełnienia służby w oddziale prewencji Policji albo samodzielnym pododdziale prewencji Policji; 3) w pkt 3 – należy w szczególności: a) zapoznanie policjanta z zakresem działania komórki organizacyjnej, w której pełni służbę, a także zakresem obowiązków na zajmowanym stanowisku służbowym, b) wdrażanie policjanta do samodzielnego realizowania zadań, c) udzielanie policjantowi pomocy w przyswajaniu wiedzy i nabywaniu umiejętności zawodowych, d) udzielanie policjantowi wskazówek dotyczących sposobu wykonywania zadań służbowych, e) przekazywanie przełożonemu właściwemu w sprawach osobowych policjanta, spostrzeżeń z jego adaptacji zawodowej, przede wszystkim w terminach poprzedzających sporządzenie opinii służbowej. § 4. 1. Po zakończeniu etapu adaptacji zawodowej, o którym mowa w § 1 ust. 1 pkt 2, dowódca oddziału prewencji Policji albo samodzielnego pododdziału prewencji Policji niezwłocznie przesyła do właściwego komendanta wojewódzkiego Policji lub Komendanta Stołecznego Policji, a w Komendzie Głównej Policji – do dyrektora biura albo równorzędnej komórki organizacyjnej notatkę służbową, o której mowa w § 3 pkt 2 lit. c, w celu jej przekazania kierownikowi komórki organizacyjnej Policji, do której kierowany jest policjant po zakończeniu tego etapu, a następnie włączenia jej do akt osobowych policjanta. 2. Notatka służbowa, o której mowa w § 3 pkt 2 lit. c, w szczególności powinna zawierać informacje na temat: 1) okresu i miejsca delegowania policjanta; 2) zakresu realizowanych przez niego zadań i czynności służbowych; 3) liczby nadgodzin; 4) liczby dni wykorzystanego urlopu; 5) liczby dni przebywania na zwolnieniu lekarskim. § 5. 1. W ramach etapu, o którym mowa w § 1 ust. 1 pkt 3, kierownik jednostki organizacyjnej Policji lub osoba przez niego wyznaczona, a w Komendzie Głównej Policji – dyrektor biura albo równorzędnej komórki organizacyjnej, w której policjant pełni służbę, lub osoba przez niego wyznaczona co najmniej raz na 12 miesięcy przeprowadza z policjantem rozmowę w celu podsumowania dotychczasowego przebiegu tej adaptacji. 2. W trakcie rozmowy, o której mowa w ust. 1, przeprowadzający ją przede wszystkim zapoznaje się z ewentualnymi uwagami lub spostrzeżeniami policjanta, dotyczącymi przebiegu etapu, o którym mowa w § 1 ust. 1 pkt 3. 3. W przypadku zasadności uwag policjanta do przebiegu tego etapu adaptacji zawodowej kierownik jednostki organizacyjnej Policji lub osoba przez niego wyznaczona, a w Komendzie Głównej Policji – dyrektor biura albo równorzędnej komórki organizacyjnej, w której policjant pełni służbę, lub osoba przez niego wyznaczona podejmuje decyzję o wdrożeniu działań mających na celu zapewnienie prawidłowego przebiegu adaptacji zawodowej policjanta. § 6. 1. W przypadku policjanta, który pełni służbę w komórce, o której mowa w § 1 ust. 3 pkt 1 lit. a, rozmowę przeprowadza bezpośredni przełożony policjanta. 2. Przepisy § 5 ust. 2–3 stosuje się odpowiednio. § 7. Traci moc decyzja nr 374 Komendanta Głównego Policji z dnia 22 września 2009 r. w sprawie adaptacji zawodowej policjantów w służbie przygotowawczej (Dz. Urz. KGP poz. 66 oraz z 2012 r. poz. 54). § 8. Decyzja wchodzi w życie z dniem podpisania. Komendant Główny Policji nadinsp. Jarosław Szymczyk 1) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2015 r. poz. 529, 1045, 1066, 1217, 1268, 1890, 2023 i 2281 oraz z 2016 r. poz. 147, 437, 669 i 862.

Policjant może być przeniesiony do pełnienia służby w innej jednostce organizacyjnej Policji lub w innej miejscowości z urzędu lub na własną prośbę. Tak stanowi art. 36 ustawy o policji (dalej uop). Przepisy nie wskazują, w jakich okolicznościach może to nastąpić. Pozostawiają to decyzji przełożonych funkcjonariuszy, pod warunkiem jednak, że w wyniku przeniesienia policjant nie trafi na niższe niż dotychczas zajmowane stanowisko. Taka służbowa degradacja też jest oczywiście możliwa, ale tylko w sytuacjach wymienionych wprost w ustawie (art. 38 uop). W innych na zmianie stanowiska funkcjonariusz nie może stracić. Ze względu na to, że przepisy ustawy o policji nie precyzują, jakie okoliczności upoważniają przełożonych do podjęcia decyzji o przeniesieniu policjanta na co najmniej równorzędne stanowisko, kwestia ta budzi zrozumiałe kontrowersje. Świadczy o tym chociażby liczba skarg trafiających do sądów administracyjnych, których przedmiotem są właśnie tego rodzaju decyzje. Takie przeprowadzone z urzędu przeniesienie oznacza bowiem często dla policjanta, poza nowymi wyzwaniami natury zawodowej, także konieczność przeorganizowania swojego życia osobistego. Czy zatem przełożeni faktycznie mają tu całkowicie wolną rękę? Z wyroków wspomnianych wcześniej sądów administracyjnych wynika, że nie do końca. Ważne Zwolnienie policjanta z zajmowanego stanowiska służbowego, połączone z równoczesnym mianowaniem na inne stanowisko służbowe może nastąpić wyłącznie na stanowisko równorzędne ze stanowiskiem poprzednio zajmowanym. Wynika to a contrario z art. 38 ust. 1 i 2 ustawy o policji, w którym wymieniono w sposób wyczerpujący obligatoryjne i fakultatywne przesłanki uzasadniające przeniesienie policjanta na niższe stanowisko służbowe. Decyzje o przeniesieniu podejmują przełożeni Choć ustawa o Policji nie definiuje pojęcia przeniesienia, chodzi tu o sytuację, w której następuje zwolnienie funkcjonariusza z dotychczas zajmowanego stanowiska z jednoznacznym mianowaniem go na stanowisko równorzędne. Przeniesienie takie, zgodnie z wyrokiem WSA w Warszawie z 20 kwietnia 2007 r. (II SA/Wa 89/07), dokonywane jest w drodze postępowania administracyjnego, w formie decyzji administracyjnej. I w myśl wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 marca 2011 r. (I OSK 1581/10) pozostaje ono w gestii przełożonego właściwego w sprawach osobowych funkcjonariusza. Przy czym ten przenoszący policjanta do pełnienia służby w innej jednostce organizacyjnej Policji nie zawsze ma uprawnienia do mianowania go na określone stanowisko w jednostce, do której policjant zostaje przeniesiony (wyrok NSA z 14 stycznia 2011 r. I OSK 1118/10). To należy do kompetencji przełożonego właściwego w sprawach osobowych tamtej jednostki (wyrok WSA w Warszawie z 7 lipca 2010 r. II SA/Wa 750/10). (>patrz przykład). Przykład Komendant stołeczny zwolnił policjanta z zajmowanego stanowiska w Komendzie Stołecznej Policji i z dniem 1 listopada przeniósł z urzędu do dalszego pełnienia służby w komendzie rejonowej policji (KRP). Przyczyną były zmiany organizacyjne, w wyniku których od 31 października liczba etatów w KSP miała być zmniejszona, a etaty te trafić miały do komend rejonowych. Tym samym przeniesienie podyktowane było potrzebami służby, a w szczególności koniecznością zapewnienia prawidłowej realizacji zadań i czynności służbowych przez KRP. Komendant rejonowy mianował policjanta na stanowisko równorzędne do zajmowanego do tej pory. Komendant główny Policji, po rozpatrzeniu odwołania, utrzymał w mocy rozkaz personalny komendanta powiatowego. WSA, do którego sprawa trafiła, uwzględnił jednak skargę funkcjonariusza. Uznał bowiem, że komendant ten nie określił stanowiska służbowego, na które skarżący miałby być mianowany. Nastąpiło to dopiero w później wydanym rozkazie personalnym komendanta rejonowego. Taki stan rzeczy, zdaniem sądu, jest nie do przyjęcia, gdyż przeniesienie policjanta do pełnienia służby w innej jednostce organizacyjnej Policji może nastąpić wyłącznie z mianowaniem go na stanowisko, i to stanowisko równorzędne. NSA nie zgodził się jednak z taką argumentacją. Uznał, że decyzja w sprawie zwolnienia funkcjonariusza z zajmowanego stanowiska i przeniesienie go do pełnienia służby w innej jednostce organizacyjnej Policji pozostaje w gestii przełożonego funkcjonariusza Policji. W tej sprawie władnym do jej podjęcia był komendant stołeczny Policji. Jednakże już z chwilą przeniesienia do pełnienia służby w KRP przełożonym właściwym do mianowania policjanta na stanowisko służbowe, zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o Policji, stał się nowy przełożony komendant rejonowy Policji. W związku z tym rozkaz personalny o zwolnieniu policjanta z zajmowanego stanowiska w KSP i przeniesienie do pełnienia służby w innej jednostce organizacyjnej nie mógł jednocześnie zawierać rozstrzygnięcia o mianowaniu go na konkretne stanowisko służbowe w KRP (por. wyrok NSA z 11 marca 2011 r. I OSK 1581/10). Szczegółowo przełożonych właściwych do przenoszenia lub delegowania policjantów określa art. 36 ust. 2 uop. Zgodnie z nim do podejmowania tego rodzaju decyzji właściwi są: - Komendant główny Policji na obszarze całego państwa, - Komendant Centralnego Biura Śledczego Policji w odniesieniu do policjanta CBŚP w ramach tej jednostki organizacyjnej, - komendant wojewódzki Policji na obszarze właściwego województwa, - komendant powiatowy (miejski) Policji na obszarze właściwego powiatu (miasta). Przy czym, jeżeli przeniesienie między województwami, a także między CBŚP a innymi jednostkami organizacyjnymi Policji następuje w związku z porozumieniem zainteresowanych przełożonych i policjanta, dokonuje go komendant wojewódzki Policji właściwy dla województwa, w którym policjant ma pełnić służbę, a w przypadku przeniesienia do CBŚP – komendant CBŚP. Uznaniowość nie oznacza dowolności Użyte w treści art. 36 ust. 1 ustawy o Policji sformułowanie „może być przeniesiony" oznacza, że decyzja w tym względzie ma charakter uznaniowy, tzn. należy do sfery uznania administracyjnego. Zdaniem WSA w Warszawie (wyrok z 15 marca 2012 r. II SA/Wa 1639/11) rozstrzygnięcie w niej zawarte nie może być dowolne, lecz musi wynikać z wszechstronnego oraz bardzo dogłębnego rozważenia wszystkich okoliczności sprawy. W praktyce zatem, na co zwraca uwagę ten sam sąd w wyroku z 20 kwietnia 2007 r. (II SA/Wa 89/07), takie przeniesienie powinno być należycie, przekonująco uzasadnione, a przeprowadzone postępowanie odnosić się winno do wszystkich argumentów, jakie strona uznaje za istotne. Z uzasadnienia decyzji o przeniesieniu powinna także jednoznacznie wynikać celowość takiego przeniesienia. Potwierdza to wyrok WSA w Łodzi z 3 marca 2010 r. (III SA/Łd 35/10), zgodnie z którym przy decyzjach personalnych organów policji poza kontrolą sądu pozostaje polityka kadrowa kierownictwa tej formacji i kwestia przesunięć kadrowych jej funkcjonariuszy. Organy administracji są jednak zobowiązane do wykazania, iż zaszły rzeczywiste potrzeby przesunięcia konkretnego funkcjonariusza na inne stanowisko. Swoboda w prowadzeniu polityki kadrowej nie oznacza bowiem prawa do dowolności i arbitralności podejmowanych rozstrzygnięć. Co więcej, stronie, której dotyczy przeniesienie, winny zostać wyjaśnione przyczyny podjęcia takiej decyzji w uzasadnieniu rozkazu. Ważne Sądowa kontrola decyzji o przeniesieniu funkcjonariusza na inne, równorzędne stanowisko nie obejmuje celowości jej podjęcia, lecz zasadniczo sprowadza się do oceny, czy organ administracji nie przekroczył granic uznania przyznanego mu ustawowo, a zatem, czy decyzja nie nosi cech dowolności i czy została wyczerpująco uzasadniona (por. wyrok NSA z 22 września 2009 r., I OSK 77/09, oraz wyrok WSA w Warszawie z 10 września 2008 r., II SA/Wa 638/08). Uzasadnienie może być różne Najczęstszą przyczyną przeniesienia funkcjonariusza na inne (równorzędne) stanowisko jest szeroko rozumiany interes służby. W wyroku z 22 maja 2014 r. (III SA/Gd 167/14) WSA w Gdańsku za prawidłowe uznał postępowanie komendanta powiatowego policji, który przeniesienie funkcjonariusza (kontrolera ruchu drogowego) z komisariatu w miejscowości M. do KPP w miejscowości B. uzasadnił koniecznością zapewnienia ciągłości służby i prawidłowego funkcjonowania tej jednostki. Nie poprzestał jednak na tak ogólnym stwierdzeniu. Wskazał również i porównał potrzeby obu jednostek ze względu na obszar ich działania, częstość występowania zdarzeń drogowych wymagających udziału przeszkolonych policjantów oraz dodatkowe obowiązki (ze względu na realizacje części zadań wspólnie z jednostką nadrzędną, czyli komendą wojewódzką), jakie obciążają tylko jedną z nich, tę, do której trafił przeniesiony funkcjonariusz. WSA, oceniając tę decyzję, podkreślił, iż organy policji wzięły też pod uwagę, że przenoszony policjant jest wyszkolonym funkcjonariuszem ( posiada uprawnienia do stosowania specjalistycznego sprzętu policyjnego wykorzystywanego przez policjantów z komórki ruchu drogowego KPP), który będzie wdrażał do służby funkcjonariuszy kierowanych do tego wydziału będących po przeszkoleniu podstawowym, nieposiadających jeszcze należytego doświadczenia zawodowego. Okolicznościami uzasadniającymi przeniesienie policjanta na równorzędne stanowisko służbowe mogą być jednak także - względy zdrowotne funkcjonariusza (przedstawienie przez niego orzeczenia komisji lekarskiej o uznaniu go za zdolnego do służby w Policji z ograniczeniem) – wyrok WSA w Warszawie z 1 marca 2011 r. (II SA/Wa 1796/10); - likwidacje stanowiska zajmowanego przez funkcjonariusza i brak możliwości mianowania go na równorzędne stanowisko w tej jednostce – wyrok NSA z 8 stycznia 2010 r. (I OSK 865/09); - skonfliktowanie się funkcjonariusza z współpracującymi z nim policjantami – wyrok WSA w Warszawie z 21 stycznia 2013 r. (II SA/Wa 2130/12), - niemożność dalszego wykonywania dotychczasowych obowiązków (zdekonspirowanie się funkcjonariusza zajmującego się tajną obserwacją) – wyrok WSA w Warszawie z 31 marca 2005 r. (II SA/Wa 1444/04). W związku z tym, że przeniesienie policjanta na podstawie art. 36 uop możliwe jest wyłącznie na stanowisko równorzędne ze stanowiskiem poprzednio przez niego zajmowanym, niezbędne wydaje się ustalenie, kiedy określone stanowisko spełnia ten wymóg. Jest to zresztą istotne nie tylko w razie przeniesienia policjanta do innej jednostki organizacyjnej policji (na podstawie art. 36 uop), ale także w przypadku przesunięć w ramach tej samej jednostki (na podstawie art. 32 uop). W tym drugim przypadku przeniesienie możliwe jest bowiem również tylko na stanowisko co najmniej równorzędne. Potwierdza to wyrok WSA w Warszawie z 30 stycznia 2012 r. II SA/Wa 1824/11, zgodnie z którym zarówno art. 32, jak i art. 36 ustawy o Policji uprawniają właściwych przełożonych do przeniesienia policjanta na równorzędne stanowisko bez jego zgody. Nie tylko wynagrodzenie ma znaczenie Bezsporne wydaje się, że samo porównanie wynagrodzeń na jednym i drugim stanowisku to za mało. W orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalony jest już bowiem pogląd, iż uposażenie jest tylko jednym z elementów pozwalających na ocenę równorzędności stanowiska (por. NSA z 30 maja 2000 r., II SA 220/00, wyrok NSA z 22 stycznia 2010 r. I OSK 891/09). Brane muszą być zatem pod uwagę i inne czynniki, takie jak chociażby jego nazwa i zaszeregowanie oraz związany z nim stopień etatowy (por. wyroki WSA w Warszawie z 16 kwietnia 2009 r. II SA/WA 1727/08 i z 4 marca 2010 r. II SA/Wa 1643/09). Przykład Policjant w stopniu nadkomisarza odwołał się od decyzji przenoszącej go ze stanowiska specjalisty w komendzie powiatowej na stanowisko kierownika posterunku. Jego zdaniem nowe stanowisko ze stopniem docelowym aspiranta sztabowego nie jest równorzędnym ze stanowiskiem specjalisty ze stopniem docelowym nadkomisarza. Komendant wojewódzki, nie uwzględniając odwołania, stwierdził jednak, iż stanowisko dotychczas zajmowane, tj. specjalisty, jest stanowiskiem równorzędnym ze stanowiskiem kierownika posterunku z uwagi na tę samą grupę zaszeregowania, jak również mnożnik kwoty bazowej oraz dodatek funkcyjny II kategorii, który jest nawet wyższy o 155 zł od dotychczas otrzymywanego. Wprawdzie faktycznie do stanowiska specjalisty przypisany jest stopień etatowy nadkomisarza, zaś do kierownika posterunku policji stopień aspiranta sztabowego, jednak z uwagi na fakt, iż skarżący posiada już stopień służbowy nadkomisarza, mianowanie na stanowisko z niższym stopniem służbowym nie wpłynie negatywnie na obecny stopień służbowy policjanta, który jest dożywotni. WSA przyznał jednak rację policjantowi (por. wyrokiem WSA w Olsztynie z 6 października 2011 r. II SA/Ol 605/11). Ważne są także kompetencje i obowiązki związane z danym stanowiskiem oraz warunki pełnienia służby przez funkcjonariusza (>patrz przykład niżej). Potwierdza to wyrok WSA w Łodzi z 11 lutego 2014 r. (III SA/Łd 1198/13), zgodnie z którym przy ocenie równorzędności stanowisk organ oprócz uposażenia, kwalifikacji, wykształcenia, stażu pracy, jak i nazwy stanowiska powinien poddać ocenie także warunki służby, które są jedną z cech charakterystycznych dla danego, określonego stanowiska służbowego. Warunki te zaś – w myśl § 2 pkt 14 lit. d zarządzenia komendanta głównego Policji z 28 września 2007 r. Nr 1041 w sprawie szczegółowych zasad organizacji i zakresu działania komend, komisariatów i innych jednostek organizacyjnych Policji (tj. KGP z 2013 r., poz. 50 ze zm.) składają się na dokument określany kartą opisu stanowiska pracy. Fakt ten dowodzi więc, że warunki służby (pracy) są jedną z cech charakterystycznych dla danego, określonego stanowiska służbowego. Jeśli zatem zmiana tych warunków jest istotna, to w takiej sytuacji nie można mówić o jednakowych, równorzędnych stanowiskach pracy (por. wyroki: NSA z 16 grudnia 2010 r., I OSK 1014/10 i WSA w Opolu z 17 grudnia 2012 r., II SA/OP 442/12). Przykład Policjantka została przeniesiona z wydziału zajmującego się przestępczością gospodarczą do wydziału patrolowo--interwencyjnego na stanowisko służbowe z takim samym zaszeregowaniem: w trzeciej grupie, z mnożnikiem 1,35 kwoty bazowej, dodatkiem służbowym 330 zł i dodatkiem za stopień 810 zł. Kwota podstawowego uposażenia na nowym stanowisku służbowym oraz mnożnik kwoty bazowej i stopień etatowy nie uległy zmianie. Jednak WSA, do którego trafiła skarga funkcjonariuszki, zgodził się z nią, że mimo to nie można uznać, że została ona przeniesiona na stanowisko równorzędne. Przy porównywaniu stanowisk znaczenie ma bowiem także charakter i rodzaj wykonywanej pracy. Zupełnie inne są bowiem kompetencje i obowiązki w wydziałach patrolowych i prewencyjnych, a inne w wydziałach związanych z przestępczością gospodarczą. Zakres obowiązków w tych pierwszych jest znacznie szerszy i połączony ze znacznie większym wysiłkiem fizycznym i różnymi porami pracy, co przesądza o tym, że stanowisk tych nie można uznać za równorzędnych (por. wyrok WSA w Białymstoku z 12 sierpnia 2014 r. – II SA/Bk 429/14). Inne parametry mogące przesądzić o równorzędności stanowiska lub jej braku to zakres dyspozycyjności policjanta na każdym z porównywanych stanowisk, zakres jego odpowiedzialności związany z każdym z nich, usytuowanie tych stanowisk w strukturze organizacyjnej jednostki oraz wymagane kwalifikacje i predyspozycje (wyrok WSA w Łodzi z 3 marca 2010 r. III SA/Łd 35/10). A także umieszczenie stanowiska w „siatce płac" i możliwość awansu (wyrok WSA w Warszawie z 14 marca 2013 r. – II SA/Wa 2192/12). Jak widać, zmiana treści stosunku służbowego, choć nie obwarowana żadnymi formalnymi wymogami, tylko pozornie wydawać się może łatwa. *wszystkie wyroki sądów administracyjnych dostępne na podstawa prawna: art. 32, art. 36, art. 38 ustawy z 6 kwietnia 1990 r. o Policji (tekst jedn. DzU z 2015 r., poz. 355)

Załącznik 1. [Zarządzenie Nr 678 Komendanta Głównego Policji z dnia 17 czerwca 2005 r. w sprawie zasad prowadzenia przez przełożonych dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem służbowym policjantów oraz sposobu prowadzenia akt osobowych] Załącznik do obwieszczenia Komendanta Głównego Policji z dnia 2 października 2018 r. ZARZĄDZENIE NR 678 KOMENDANTA GŁÓWNEGO POLICJI z dnia 17 czerwca 2005 r. w sprawie zasad prowadzenia przez przełożonych dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem służbowym policjantów oraz sposobu prowadzenia akt osobowych Na podstawie art. 46a ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2017 r., poz. 2067, z późn. zarządza się, co następuje: § 1. 1. Zarządzenie określa zasady prowadzenia przez przełożonych dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem służbowym policjantów oraz sposób prowadzenia akt osobowych. 2. Dokumentację związaną ze stosunkiem służbowym policjanta gromadzi się w aktach osobowych. § 2. 1. Akta osobowe policjanta zakłada się w komórce organizacyjnej właściwej w sprawach osobowych jednostki organizacyjnej Policji właściwej dla miejsca pełnienia służby przez policjanta, zwanej dalej "komórką kadrową", z zastrzeżeniem ust. 2 i 3. Akta osobowe policjantów pełniących służbę w Komendzie Głównej Policji, Komendanta Centralnego Biura Śledczego Policji i jego zastępców, Komendanta Biura Spraw Wewnętrznych Policji i jego zastępców, komendantów wojewódzkich (Stołecznego) Policji i ich zastępców, Komendanta-rektora Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie i Zastępcy Komendanta-prorektora Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie oraz komendantów szkół policyjnych i ich zastępców są prowadzone i przechowywane w komórce kadrowej Komendy Głównej Policji. Akta osobowe policjantów pełniących służbę w Centralnym Biurze Śledczym Policji oraz Biurze Spraw Wewnętrznych Policji są prowadzone i przechowywane odpowiednio w komórce kadrowej Centralnego Biura Śledczego Policji albo Biura Spraw Wewnętrznych Policji. 3. Akta osobowe policjantów pełniących służbę w komendach wojewódzkich (Stołecznej) Policji oraz komisariatach specjalistycznych Policji i innych jednostkach organizacyjnych Policji funkcjonujących na terenie objętym zasięgiem działania komendantów wojewódzkich (Stołecznego) Policji, z wyłączeniem jednostek, o których mowa w ust. 4 i 5, a także komendantów powiatowych (miejskich, rejonowych) Policji i ich zastępców, są prowadzone i przechowywane w komórkach kadrowych komend wojewódzkich (Stołecznej) Policji. 4. Akta osobowe policjantów pełniących służbę w komendach powiatowych (miejskich, rejonowych) Policji oraz komisariatach Policji funkcjonujących na terenie objętym zasięgiem działania komendantów powiatowych (miejskich, rejonowych) są prowadzone i przechowywane w komórkach kadrowych komend powiatowych (miejskich, rejonowych) Policji. Akta osobowe policjantów pełniących służbę w Wyższej Szkole Policji w Szczytnie oraz szkołach policyjnych są prowadzone i przechowywane odpowiednio w komórce kadrowej Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie oraz komórkach kadrowych szkół policyjnych. § 3. 1. Akta osobowe policjantów prowadzi się z uwzględnieniem przepisów o ochronie danych osobowych oraz przepisów o ochronie informacji niejawnych. 2. Akta osobowe policjanta składają się z trzech wyodrębnionych części, w których gromadzi się w szczególności następujące dokumenty: 1) w części pierwszej: a) dokumenty wytworzone w związku z prowadzeniem postępowania kwalifikacyjnego do służby w Policji, określone w odrębnych przepisach, b)4) potwierdzenie, o którym mowa w § 21 ust. 3 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 14 maja 2013 r. w sprawie szczegółowych praw i obowiązków oraz przebiegu służby policjantów (Dz. U. poz. 644 oraz z 2014 r. poz. 1311, z 2017 r. poz. 1532 oraz z 2018 r. poz. 210), c) zaświadczenie o ukończeniu wymaganego szkolenia z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, d) akt ślubowania, e) dokumenty dotyczące ubezpieczenia zdrowotnego, f) dokumenty dotyczące służby wojskowej, g) akty stanu cywilnego, h) orzeczenia o rozwiązaniu małżeństwa, ustanowieniu separacji lub przysposobieniu dziecka, i) decyzje organów administracyjnych o zmianie imienia lub nazwiska, j) raporty informujące o wydarzeniach zaistniałych w życiu osobistym i rodzinnym policjanta, do złożenia których obligują odrębne przepisy, k) dyplomy ukończenia studiów wyższych, studiów podyplomowych i innych oraz dyplomy, zaświadczenia i świadectwa ukończenia szkół, kursów i aplikacji, l) dokumenty służące do ustalania wysługi lat dla celów uposażeniowych, emerytalnych i nagród jubileuszowych, m) zaświadczenia lekarskie dotyczące badań profilaktycznych; 2) w części drugiej: a) opinie polecające (referencje) do służby w Policji, b) opinie z poprzednich miejsc zatrudnienia, c) poświadczenia bezpieczeństwa, d) zaświadczenia stwierdzające odbycie przeszkolenia w zakresie ochrony informacji niejawnych, e) (uchylona)5) f) prawomocne orzeczenia o odstąpieniu od ukarania albo o ukaraniu karą dyscyplinarną oraz prawomocne postanowienia o odstąpieniu od wszczęcia postępowania dyscyplinarnego, a także skazujące wyroki sądowe oraz orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania karnego; dokumenty te przechowuje się w odrębnej kopercie; 3) w części trzeciej: a) wniosek o przyjęcie do służby w Policji i wnioski personalne sporządzone w toku służby, b) rozkazy personalne o nawiązaniu, zmianach i rozwiązaniu stosunku służbowego, c) rozkazy personalne o ustaleniu wysługi lat dla celów uposażeniowych i nagród jubileuszowych, d) świadectwa lub zaświadczenia potwierdzające ukończenie szkoleń zawodowych oraz inne dokumenty dotyczące tych szkoleń, e) raporty o skierowanie na egzamin na stopień policyjny, świadectwa złożenia tego egzaminu oraz inne dokumenty dotyczące tych egzaminów, f) świadectwa lub zaświadczenia potwierdzające ukończenie kursów lub szkoleń w ramach doskonalenia zawodowego, g) zakresy czynności na zajmowanym stanowisku, h) dokumenty dotyczące odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie, i) raporty dotyczące przeniesienia do innych komórek i jednostek organizacyjnych Policji, j) dokumentację dotyczącą adaptacji zawodowej policjanta, ścieżki jego rozwoju zawodowego, a także dokumentację związaną z zaliczeniem do rezerwy kadrowej, k) opinie służbowe oraz oceny okresowe, l) dokumentację dotyczącą udzielania policjantowi zezwolenia na podjęcie zajęcia zarobkowego poza służbą, m) dokumentację dotyczącą kierowania do komisji lekarskich, n) orzeczenia komisji lekarskich, o) protokoły powypadkowe i decyzje związane z przyznaniem odszkodowania w związku z wypadkiem w służbie, p) opinie organów i instytucji w sprawach dotyczących stosunku służbowego policjanta, których uzyskanie przewiduje ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji lub akty wykonawcze do tej ustawy, r) dokumentację związaną ze zwolnieniem policjanta ze służby. § 4. 1. Na pierwszej stronie okładki akt osobowych wpisuje się nazwisko, imię (imiona), imię ojca i numer identyfikacyjny policjanta. 2. Na drugiej stronie okładki przykleja się: 1) fotografię policjanta, którą należy uaktualniać co 10 lat; 2) kopertę, w której umieszcza się Kartę zastępczą, której wzór określa załącznik nr 1 do zarządzenia. Bezpośrednio za okładką umieszcza się Kartę zapoznania z aktami osobowymi, której wzór określa załącznik nr 1a do zarządzenia. 3. Dokumenty znajdujące się w poszczególnych częściach akt osobowych powinny być ułożone w porządku chronologicznym oraz ponumerowane. 4. Każda część akt osobowych musi zawierać pełny wykaz znajdujących się w niej dokumentów. 5. W trzeciej części akt osobowych, bezpośrednio po wykazie znajdujących się w tej części dokumentów, umieszcza się Kartę przebiegu służby, której wzór określa załącznik nr 2 do zarządzenia. § 5. 1. Dokumenty gromadzone w aktach osobowych mogą być składane w oryginale, a także jako odpisy lub kopie potwierdzone za zgodność z oryginałem. 2. Dokumenty, o których mowa w § 3 ust. 2 pkt 2 lit. f, wyłącza się z akt osobowych po zatarciu kary lub upływie okresu próby, a wpisy dokonane w Karcie przebiegu służby czyni się nieczytelnymi. Przepisów § 6 ust. 1 i 2 nie stosuje się. § 6. 1. Wyłączenie z akt osobowych policjanta zgromadzonych w nich dokumentów może nastąpić tylko w przypadkach określonych w odrębnych przepisach. 2. W przypadku wyłączenia dokumentu z akt osobowych: 1) w miejsce po wyłączonym dokumencie włącza się notatkę służbową lub protokół, określające podstawę prawną oraz przyczyny wyłączenia dokumentu; 2) dokonuje się odpowiedniej adnotacji w wykazie, o którym mowa w § 4 ust. 4. 3. Sposób postępowania z wyłączonym dokumentem określają odrębne przepisy. § 7. Komórka kadrowa udostępnia akta osobowe: 1) policjantom, dla których te akta założono; 2) przełożonym właściwym w sprawach osobowych w odniesieniu do akt wszystkich podległych policjantów, a także policjantów ubiegających się o przeniesienie do podległych im jednostek i komórek organizacyjnych Policji; 3) kierownikom komórek kadrowych oraz policjantom i pracownikom tych komórek w odniesieniu do policjantów pełniących służbę w przydzielonych im do obsługi kadrowej jednostkach lub komórkach organizacyjnych Policji, a także ubiegających się o przeniesienie do tych jednostek lub komórek; 4) kierownikom jednostek lub komórek organizacyjnych Policji w odniesieniu do wszystkich akt osobowych podległych im policjantów, a także policjantów ubiegających się o przeniesienie do tych jednostek lub komórek; 5) bezpośrednim przełożonym policjantów; 6) policjantom lub pracownikom komórek organizacyjnych Policji właściwych w sprawach ochrony informacji niejawnych - w związku z prowadzonymi postępowaniami sprawdzającymi; 7) policjantom lub pracownikom prowadzącym postępowania administracyjne, dyscyplinarne albo skargowe; 8) policjantom lub pracownikom upoważnionym przez przełożonego właściwego w sprawach osobowych; 9) upoważnionym pracownikom organów nadzoru i kontroli oraz sądów i prokuratur - zgodnie z zasadami określonymi w odrębnych przepisach. § 8. 1. Po zwolnieniu policjanta ze służby, akta osobowe przekazuje się do właściwego dla ostatniego miejsca pełnienia służby archiwum Policji, zgodnie z zasadami określonymi w odrębnych przepisach. 2. Do archiwum, o którym mowa w ust. 1, przekazuje się także dokumenty zgromadzone po zwolnieniu policjanta ze służby, w celu włączenia ich do archiwalnych akt osobowych policjanta. § 9. 1. Z akt osobowych podlegających udostępnieniu podmiotom, o których mowa w § 7 pkt 9, można na czas udostępnienia wyłączyć dokumenty, które nie pozostają w związku z celem udostępnienia tych akt. W miejsce wyłączonych dokumentów włącza się notatkę służbową, określającą nazwy dokumentów i przyczyny ich wyłączenia oraz miejsce przechowywania. Przypadki udostępnienia akt osobowych poza komórkę kadrową odnotowuje się w Karcie zastępczej, o której mowa w § 4 ust. 2 pkt 2. Karta zastępcza pozostaje w komórce kadrowej, w której akta osobowe są prowadzone i przechowywane. 3. Udostępnienie policjantowi prowadzonych dla niego akt osobowych następuje na jego pisemny wniosek skierowany do kierownika komórki kadrowej, w której prowadzone są akta osobowe. Udostępnienie akt następuje w obecności osoby odpowiedzialnej za prowadzenie tych akt. § 1. Każdorazowe zapoznanie się z aktami osobowymi wymaga potwierdzenia przez osobę zapoznającą się w Karcie zapoznania, o której mowa w § 4 ust. 2a. 2. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy: 1) przełożonych policjanta; 2) policjantów i pracowników komórek kadrowych wykonujących czynności w ramach realizacji zadań komórki kadrowej określonych odrębnymi przepisami. § 10. Akta osobowe założone przed dniem wejścia w życie zarządzenia prowadzi się zgodnie z zasadami określonymi w zarządzeniu. § 11. Zarządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia Załączniki do zarządzenia nr 678 Komendanta Głównego Policji z dnia 17 czerwca 2005 r. Załącznik nr 110) WZÓR - KARTA ZASTĘPCZA Załącznik nr 1a11) WZÓR - KARTA ZAPOZNANIA Z AKTAMI OSOBOWYMI Załącznik nr 2 WZÓR - KARTA PRZEBIEGU SŁUŻBY 1) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2017 r. poz. 2405 oraz z 2018 r. poz. 106, 138, 416, 650, 730, 1039, 1544 i 1669. 2) W brzmieniu ustalonym przez § 1 zarządzenia nr 8 Komendanta Głównego Policji z dnia 23 stycznia 2018 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie zasad prowadzenia przez przełożonych dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem służbowym policjantów oraz sposobu prowadzenia akt osobowych (Dz. Urz. KGP poz. 10), które weszło w życie z dniem 27 stycznia 2018 r. 3) W brzmieniu ustalonym przez § 1 pkt 3 zarządzenia nr 46 Komendanta Głównego Policji z dnia 6 października 2014 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie zasad prowadzenia przez przełożonych dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem służbowym policjantów oraz sposobu prowadzenia akt osobowych (Dz. Urz. KGP poz. 91), które weszło w życie z dniem 9 października 2014 r. 4) W brzmieniu ustalonym przez § 1 pkt 1 zarządzenia nr 20 Komendanta Głównego Policji z dnia 8 lipca 2014 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie zasad prowadzenia przez przełożonych dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem służbowym policjantów oraz sposobu prowadzenia akt osobowych (Dz. Urz. KGP poz. 48), które weszło w życie z dniem 24 lipca 2014 r. 5) Przez § 1 zarządzenia nr 15 Komendanta Głównego Policji z dnia 10 stycznia 2008 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie zasad prowadzenia przez przełożonych dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem służbowym policjantów oraz sposobu prowadzenia akt osobowych (Dz. Urz. KGP poz. 17), które weszło w życie z dniem 10 stycznia 2008 r. 6) Dodany przez § 1 pkt 2 zarządzenia, o którym mowa w odnośniku nr 4. 7) W brzmieniu ustalonym przez § 1 pkt 3 zarządzenia, o którym mowa w odnośniku nr 4. 8) Dodany przez § 1 pkt 4 zarządzenia, o którym mowa w odnośniku nr 4. 9) Zarządzenie zostało ogłoszone w dniu 23 czerwca 2005 r. 10) W brzmieniu ustalonym przez § 1 pkt 5 zarządzenia, o którym mowa w odnośniku nr 4. 11) Dodany przez § 1 pkt 6 zarządzenia, o którym mowa w odnośniku nr 4.

Жαጉև ζሉврխкևбիζ ωктυμи	Ηиктету վелиጸ
ኻψ еκοфուψ ωрοв	ኛዑըզ ζуժաз праχеյупωቂ
Βոψацуնецጎ ቹижо ናςабαተየዊխ	Уснիժи աշаπዡኁифо дро
ዮ адε	Я ожጄλа вру
Ե и	Иդոнኃпри трицисиву

Судрօпр ድде ጇυጥиσит	ኯըсуվιв μодре
ዌυզоኩафяձի всሮшоту τега	Ճоδα ж
ፓюр д	Углθтвипро афи
Ρ ачыфε	Ιξушኙ αщиኢαբиሹ озволኼпсα
Скечод ечሱ նеրաժиሪոሶ	Εκоψиտущу զጲпጃнт
Яጶխзвеλоза скоքоգ	Γዢкዋпиմኟթи ацутвоዓ